Złote Tarasy – kompleks handlowo-biurowo-rozrywkowy ulokowany w ścisłym centrum Warszawy, tuż obok Pałacu Kultury i Nauki, którego dach ma kształt siedmiu połączonych ze sobą półkul, podtrzymywanych podporami w miejscach złączeń – pokryte są niezliczoną ilością trójkątów. Dlaczego właśnie trójkątami?
Inspiracją do takiego projektu dachu jest model kopuły geodezyjnej, zwanej też kopułą Fullera, czyli wielościanu, który odwzorowuje powierzchnię kuli, w którym najmniejszym stosowanym elementem geometrycznym, jako najsztywniejszym wielokątem, jest najczęściej trójkąt równoramienny zbliżony do równobocznego.
Pierwszą kopułę tego typu wybudowano w 1923 według projektu niemieckiego inżyniera Walthera Bauersfelda z przeznaczeniem na planetarium w Jenie. Pod koniec lat 40. XX wieku idee te zostały rozwinięte i spopularyzowane przez amerykańskiego konstruktora, architekta, kartografa i filozofa Richarda Fullera, który jest również twórcą nazwy „kopuła geodezyjna".
Geometryczny kształt kopuły geodezyjnej wykorzystywany jest w różnego rodzaju rozwiązaniach architektonicznych jako atrakcyjne, wytrzymałe i samonośne, tj. niewymagające wewnętrznych podpór, przykrycie dużych powierzchni.
Istnieje wiele przykładów zastosowania
tego rozwiązania na świecie; oprócz Złotych Tarasów w ten sposób zbudowano
m.in., Swiss Tower i kopułę w British
Museum w Londynie, pawilon Stanów Zjednoczonych na Wystawie Światowej 1967 roku w Montrealu, czy
pierwsze na świecie planetarium – otwarte w 1923 roku planetarium w Jenie, a
także – piramidę wielkanocną w Dreźnie – jeden z najmniejszych dachów
wykonanych z trójkątów na których osadzono około 7 tysięcy jaj niespodzianek, ze złotym jajkiem
wielkanocnym na szczycie.
Autor: Leopold Stempowski
Galeria zdjęć
