Eduscience

Stacja polarna – zdjęcia

Czoło Lodowca Hansa znajdującego się w odległości 2 km od Polskiej Stacji Polarnej. Fot. Piotr Andryszczak

Oto nasza stacja polarna i jej okolice. Prawda, że piękne?

Galeria zdjęć

Mewa blada to jeden z ptaków drapieżnych, które można spotkać na Spitsbergenie. Fot. Piotr Andryszczak
Fiord Hornsund otaczają liczne pasma górskie. Fot. Piotr Andryszczak
Widok na Polską Stację Polarną od strony Przylądka Wilczka. Fot. Piotr Andryszczak
Widok na Polską Stację Polarną od strony doliny Rev, w tle pasmo górskie Sofiekammen. Fot. Piotr Andryszczak
Tundra w okresie letnim tworzy malownicze kobierce z mchu. Często jednak takie podłoże jest grząskie i bagniste. Fot. Piotr Andryszczak
Czoło Lodowca Hansa znajdującego się w odległości 2 km od Polskiej Stacji Polarnej. Fot. Piotr Andryszczak
Zbliża się noc polarna. W tle ośnieżone szczyty Sofiekammen. Fot. Piotr Andryszczak
Ostatnie promienie zachodzącego Słońca przed nocą polarną. Widok na fiord Hornsund. Fot. Piotr Andryszczak
Polska Stacja Polarna w czasie nocy polarnej. Nad głównym budynkiem widać promień lasera lidar, za pomocą którego bada się zawartość aerozoli i pary wodnej w atmosferze. Fot. Piotr Andryszczak
Początek nocy polarnej w Hornsundzie. Fot. Piotr Andryszczak
Najpiękniejsze zjawisko Północy – zorza polarna. Fot. Piotr Andryszczak
Czoło Lodowca Hansa. W tle wał fenowy nad Sofiekammen. Fot. Piotr Andryszczak
Ostatnie dni nocy polarnej. Fot. Piotr Andryszczak
Pierwszy wschód Słońca w Hornsundzie. Fot. Piotr Andryszczak
Nieoczekiwany gość przy „Banachówce” – magazynie sprzętu motorowodnego. Fot. Piotr Andryszczak
Kwietniowe Słońce. Na horyzoncie – Morze Grenlandzkie. Fot. Piotr Andryszczak
Kolejne odwiedziny białego drapieżnika. Fot. Piotr Andryszczak
Renifery są dość ciekawskie i często odwiedzają Polską Stację Polarną. Fot. Piotr Andryszczak
Najczęściej stosowanym środkiem lokomocji wzdłuż wybrzeża Spitsbergenu są statki. Może nie oferują szybkiego przemieszczania się, ale w krainie lodowców, gdzie brak wytyczonych dróg, zdecydowanie łatwiej poruszać się drogą morską niż lądową.Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Choć nie pojawiają się regularnie wzdłuż wybrzeża Spitsbergenu, morsy można spotkać w kilku miejscach praktycznie za każdym razem – mają swoje ulubione plaże, na których odpoczywają w ogromnych stadach, które nie tylko widać z daleka, ale także czuć – nic dziwnego, skoro jeden mors spożywa do 50 kilogramów mięczaków dziennie! Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Choć wydaje się to mało prawdopodobne, aby w Arktyce zwierzęta mogły cierpieć z przegrzania, to właśnie zdarza się to często morsom. Wówczas szukają na brzegu błotnistych kałuż, w których zażywają przynoszących ulgę kąpieli błotnych. Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Maskonury ze względu na swoje dzioby, są najbarwniejszymi ptakami gnieżdżącymi się na Spitsbergenie. Masywny, silny dziób służy im do przytrzymywania upolowanych ryb, które zanoszą swojemu potomstwu w gnieździe ukrytym na półce skalnej. Część populacji maskonurów kopie również nory, jeśli są ku temu warunki, tak właśnie gniazdują maskonury z Islandii, czy Lofotów. Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Fulmary to ptaki z rzędu rurkonosych. Odróżniają je od innych ptaków posiadane „rurki” ułożone szczytowo na dziobie. Rurki te ułatwiają pozbywanie się nadmiaru soli z organizmu w postaci roztworu soli. Skąd ta sól? Oczywiście pochodzi z morza. Podczas żerowania duże ilości dostają się do organizmu wraz z pokarmem, wszystkie ptaki posiadają gruczoły solne, zlokalizowane w pobliżu oczodołów, których zadaniem jest właśnie produkcja stężonego roztworu solnego, usuwanego poza ciało ptaka. Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Czoło tego lodowca w ciągu kilkudziesięciu lat cofnęło się na tyle, że odsłoniła się przed nim kamienista plaża. Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Góry lodowe przez ptaki morskie są traktowane jak wyspa, na której można odpocząć. Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Co roku Polską Stację Polarną w zatoce Hornsund odwiedza wiele jachtów turystycznych, w tym również polskie jednostki. Na zdjęciu s/y Spirit One. Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Im dalej na północ, tym wcześniej można obserwować piękne zachody słońca i tym wcześniej zapada zmierzch. Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Pardwy górskie żyjące na Spitsbergenie są odrębną populacją i tworzą swoisty podgatunek – Lagopus mutus svalbardensis. Zostają na zimę na Spitsbergenie – wówczas ich upierzenie staje się śnieżnobiałe. Fot. Liliana Keslinka-Nawrot
Widok na lodowiec Hansbreen i wewnętrzna część fiordu Hornsund. Zdjęcie zrobione ze szczytu Fugleberget. Fot. Tomasz Jankowski
Podczas bezwietrznej pogody w tafli fiordu odbijają się szczyty górskie. W oddali najwyższy szczyt południowego Spitsbergenu – Hornsundtind (1431 m n.p.m.). Fot. Tomasz Jankowski
Przybrzeżne skały pod Gnålberget są bardzo malownicze jednak żegluga między nimi może być niebezpieczna. Fot. Katarzyna Jankowska
Wybrzeże po południowej stronie fiordu Hornsund. W oddali charakterystyczny szczyt Hohenlohe. Fot. Tomasz Jankowski
Wrześniowa tęcza nad Polską Stacją Polarną. Fot. Katarzyna Jankowska
Chata u nasady półwyspu Treskelen w głębi fiordu Hornsund jest często wykorzystywana przez pracujące latem grupy terenowe. Fot. Katarzyna Jankowska
Lis polarny (piesiec) w szacie zimowej. W październiku często odwiedzał stację. Fot. Katarzyna Jankowska
Krzyż na przylądku Wilczka na tle nieba oświetlonego przez słońce, które od końca października już nie pojawia się nad horyzontem. Fot. Katarzyna Jankowska
Niewielka chata niedaleko Polskiej Stacji Polarnej w Hornsundzie.  W dali ośnieżone szczyty. Fot. Katarzyna Jankowska
Halo to zjawisko optyczne w atmosferze, efekt odbicia światła księżyca na kryształkach lodu, z których składają się chmury piętra wysokiego. Fot. Katarzyna Jankowska
Chata traperska pod szczytem Gnålberget. Latem panuje tu niezwykły zgiełk, gdyż na otaczających ją stromych ścianach skalnych gniazduje wiele ptaków. Fot. Tomasz Jankowski
Jesienią poroże renifera staje się czerwone, ponieważ traci ukrwioną tkankę scypuł. Fot. Katarzyna Jankowska
Zatoka Hyttevika z zabytkową chatą traperską. Fot. Tomasz Jankowski
Zorza polarna to niezwykłe zjawisko, polegające na świeceniu zjonizowanych atomów tlenu i azotu. Powstaje dzięki wiatrowi słonecznemu, który dociera do jonosfery (jednej z górnych warstw atmosfery). Fot. Tomasz Jankowski
Widok z przylądka Wilczka na szczyt Fannytoppen i fiord Hornsund. Fot. Tomasz Jankowski  
Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
Fot. Tomasz Wawrzyniak
 Fot. Tomasz Wawrzyniak