Trudno nam w to uwierzyć, ale to naprawdę ostatni Festiwal! Prudnik
powitał nas wspaniale, nawet słońce znalazło do nas drogę! Uczniowie
i nauczyciele dopisali! A wychowankowie Zespołu Szkół Rolniczych
rozpieszczali nas kanapkami, barszczem i ciastami!
Zapraszamy do
zapoznania się z relacją z Festiwalu oraz obejrzenia galerii zdjęć, która
znajduje się TUTAJ.
________________________________________________________________________________
Prudnik
Miasto jest położone w
południowej części województwa opolskiego nad rzekami Prudnik (lewy dopływ Osobłogi)
i Złoty Potok, na pograniczu Płaskowyżu Głubczyckiego i północno-wschodniej
części Gór Opawskich.
Ślady pobytu człowieka na terenie obecnego miasta
Prudnik, potwierdzone badaniami archeologicznymi, sięgają epoki paleolitu.
Miejscowa ludność utrzymywała kontakty handlowe z Rzymem, co dokumentują
znalezione tu rzymskie monety datowane na lata 700 p.n.e. – 1250 n.e.
Istnieją dwie wersje powstania miasta.
Pierwsza z
tych wersji, obalona przez Weltzla w XIX w. mówi, że drewniany zamek
Wagendrösel założyli ok. 1000 roku templariusze co jest ewidentną nieprawdą,
gdyż zakon powstał dopiero w 1118 roku. W XIX w. wieża miała być rozebrana, ale
gdy pruski oficer dowiedział się o jej pochodzeniu, kazał ją zostawić.
Druga wersja, która
znajduje już częściowe potwierdzenie w dokumentach historycznych, wskazuje, że
założycielem miasta był najwyższy marszałek Królestwa Czech i namiestnik Styrii
- czeski wielmoża Wok z Rożemberka (Woko de Rosenberch, Vok I. z Rožmberka).
W latach 1255-1259 założył on w okolicy obecnego Prudnika kilka wsi i w zakolu
rzeki Prudnik – zamek gotycki, kontrolujący ruch na szlaku handlowym z Nysy do Opawy.
Syn Woka, Henryk z Rożemberka ok. 1279 roku
uzyskał dla Prudnika lokację miasta na prawie niemieckim. Jedynym śladem
pierwotnego miasta jest wieża Woka. Pozostała zabudowa w większości spaliła się
natomiast budowle trwalsze, na przestrzeni wieków były rozbierane i
przebudowywane. Miasto do 1337 r znajdowało się w granicach czeskich Moraw i
księstwa opawskiego, ostatnim morawskim panem był Albrecht z Fulštejnu. W 1337
r. król czeski Jan Luksemburczyk odkupił odeń Ziemię Prudnicką i przekazał ją
wraz z miastem księciu niemodlińskiemu Bolesławowi Pierworodnemu. Prudnik
pozostał w Koronie Czeskiej, stał się dziedziczną posiadłością Piastów
Opolskich, lenników czeskiego władcy . Władali oni Prudnikiem do śmierci Jana
II Dobrego w 1532 roku, na którym wygasła linia opolska.
W myśl zawartych z Janem II Dobrym umów Prudnik
wraz z całym księstwem raciborsko-opolskim przypadł królom czeskim z dynastii Habsburgów.
Udzielali oni opolskiego lenna m.in. Wazom. Miasto stało sięł prężnym ośrodkiem
rzemieślniczym i handlowym. Znani byli zwłaszcza prudniccy płóciennicy,
eksportujący swoje wyroby do Holandii, a także garbarze. W trakcie wojny trzydziestoletniej
(1618-1648) ludność Prudnika została zdziesiątkowana.
W 1625 roku tereny te zostały objęte epidemią dżumy a w 1642 roku miasto
zdobyli Szwedzi, którzy je splądrowali i spalili.
Po zakończeniu wojny miasto zostało jednak szybko
odbudowane, dzięki pomocy cesarza Ferdynanda III Habsburga i cechu śląskich
rzeźników. Następnie w wyniku wojen śląskich
w 1741 roku Prudnik znalazł się pod panowaniem Prus. W 1816 stał się siedzibą
powiatu ziemskiego (Landkreis Neustadt O.S.).
Na początku XIX wieku nastąpił dalszy rozwój
miasta. Przemysł przędzalniczy stopniowo podupada. W 1828 roku miasto miało ok.
4000 mieszkańców. W mieście powstały pierwsze fabryki wełny, lnu i jedwabiu, a
także założona przez żydowskiego przemysłowca Samuela Fränkla fabryka adamaszku
(istniała do 2011r. jako ZPB "Frotex" S.A.). Wybudowano także
cegielnię, browar, młyny i fabrykę octu.
18 marca 1945 roku Armia Czerwona zdobyła miasto,
choć Prudnik miastem frontowym był aż do maja 1945 roku. Wtedy też miasto
zostało przejęte przez administrację polską. Wówczas w Prudniku i okolicy
została osiedlona m.in. część polskich repatriantów z Kresów. Niemieckojęzyczna
ludność została wysiedlona na zachód.
Źrodło zdjęć: www.prudnik.pl , źródło informacji o mieście: www.prudnik.pl oraz www.wikpedia.pl
Załączniki